![[zaloguj się]](/static/img/icons/lock.png "Zaloguj się"){kind=icon}
![[SŁOWNIK POLSZCZYZNY XVI WIEKU]](/static/img/spxvi-logo.jpg){kind=logo}
| « Poprzednie hasło: ODRADZICIEL | Następne hasło: [ODRADZON] » |
![[pdf]](/static/img/icons/document-pdf-text.png "Pobierz artykuł hasłowy w formacie PDF"){kind=icon}
ODRADZIĆ (4) vb pf
o prawdopodobnie jasne (tak w od-); a jasne.
Fleksja
| inf | odradzić |
|---|
| praet | ||
|---|---|---|
| sg | ||
| 3 | m | odradził |
inf odradzić (2). ◊ praet 3 sg m odradził (2).
Sł stp, Cn brak, Linde XVI(XVIII) w.
Poradzić komuś, żeby czegoś nie robił (i zwykle: skłonić go, aby odstąpił od zamiaru) [w tym: komu (3)] (4): Deiicere de sententia, Odrádźić Mącz 162b.
odradzić co (1): Cżego iey nikt odrádzić niemogł SkarŻyw 140.
Ze zdaniem dopełnieniowym zaprzeczonym (1): odrádźił vrzędom/ áby tego nie czynili. SkarKazSej 669a.
Z przytoczeniem (1): pozábijać ſię żołnierze ſámi ſpolnie chćieli. á on im temi ſłowy odrádźił: (Niewiem/ [...] coby zá vbłagánie duſzá tego miáłá/ ktory ſię. ſam zábija [...].) SkarKaz 328b.
Formacje współrdzenne cf RADZIĆ.
Cf [ODRADZON]
MP, RS