Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: ODRZEKAĆ SIĘ

Następne hasło: ODRZESZAĆ »

ODRZEKANIE (2) sb n

o prawdopodobnie jasne (tak w od-); pierwsze e oraz a jasne; końcowe e z tekstów nie oznaczających é oraz -é.

Fleksja

	sg
N	odrzekani(e)
A	odrzekani(e)

sg N odrzekani(e) (2). ◊ [A odrzekani(e).]

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI w. s.v. odrzec się.

Znaczenia

Rzeczownik od „odrzekać się”: Mówienie, oświadczanie, że się nie chce mieć z kimś lub czymś nic wspólnego (2)

Rzeczownik od „odrzekać się”: Mówienie, oświadczanie, że się nie chce mieć z kimś lub czymś nic wspólnego; detestatio Mącz, Cn; eiuratio, exsecratio Cn (2): Detestatio, Odrzekánie/ mierzienie/ przeklinánie. Mącz 452c; Odrzekánie ná Krzćie. WujJud Mm8.

[odrzekánie czego: Ze ma bywáć odrzekánie cżarthá y pompy iego ná krzćie. WizFałeczDucha C3; (marg) Odrzekánie Szatana. (–) Służmy Pánu Bogu ſłużmy: tego/ ábyſmy iemu ſłużyli/ vcży nas zwykłe Odrzekánie Szatána, Spraw wſzytkich y Pompy iego HerbLek E3 (Linde).]

[Zwrot: »odrzekanie uczynić«: A tamże on [x. Feliks] najpierw sam, a potem wszyscy kapłani odrzekali się wszystkich błędów antychrystusowych, a przyjęci są przez starszego, aby byli ministry a pasterzmi kościołów. Potem też i my wszyscy [...] odrzekanie uczyniwszy, jesteśmy przez niego przyjęci za członki kościoła AktaSynod I 36.]

Cf ODRZEKAĆ, ODRZEKAĆ SIĘ