[zaloguj się]
[pdf]

ODSKOCZYĆ (8) vb pf

Oba o jasne.

Fleksja
inf odskoczyć
praet
sg pl
3 m odskoczył m pers odskoczyli

inf odskoczyć (1). ◊ fut 3 sg odskoczy (2). ◊ praet 3 sg m odskoczył (3). ◊ 3 pl m pers odskoczyli (1). ◊ part praet act odskoczywszy (1).

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVI (jeden z niżej notowanych przykładów) – XVIII w.

1. Gwałtownie i szybko oddalić się z jakiegoś miejsca, uskoczyć, cofnąć się; resilire Mącz; absilire Calep (6): Dopyruċz koċ odſkoczyłi Niewim być tu gdzié niebyłi. RejKup h5v; Mącz 365c; Calep 8b.

odskoczyć od czego (żywotne) (1): Tedy on Lew [...] rzućił ſie nań/ á rycerz bronił ſie mężnie. A gdyż ſie ſprácował odſkocżył od niego HistRzym 103v.

Zwrot: »na stronę odskoczyć« (1): Wąż okrutny máło go w koło nie otocżył/ Vlękł ſie wnet nieborak ná ſtronę odſkocżył. RejWiz 126v.
Przen: Porzucić kogoś (1): GDy ſzcżeśćie płuży dobrze/ W ten cżás przyiaćioł ſzcżodrze. [...] Ale gdy ſzcżeśćie tłocży/ Wnetći kożdy odſkocży. CzahTr H4v.
2. Odbić się (2): biy mocno ná teble/ áż obuch odſkocży. RejZwierz 143.

odskoczyć od czego (1): Auguſtyn S. piſze o iednym kámieniu/ ktory odſkoczywſzy od łokćiá S. Szczepaná/ podnieśion był od człowieká wiernego WujNT 425.

Formacje współrdzenne cf SKOCZYĆ.

LWil