[zaloguj się]
[pdf]

ODTRĄCIĆ SIĘ (3) vb pf

sie (2), się (1).

o jasne.

Fleksja
praet
sg pl
3 m odtrącił się m pers odtrącili się
n odtrąciło się subst
con praet
sg
3 m by się był odtrącił

fut 3 pl odtrącą się (1). ◊ praet [3 sg m odtrącił się. n odtrąciło się.] ◊ 3 pl m pers odtrącili się (1). ◊ con praet 3 sg m by się był odtrącił (1).

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVI w. s.v. odtrącić.

1. Potknąć się; przen [na czym] (1): boć drogi Páńſkie proſte ſą/ prze to też w nich ſpráwiedliwi chodzić będą: ázáś przeſtępcy/ odtrącą ſie ná nich. CzechRozm 116v.
2. Zniechęcić się, zrazić się, odstąpić (2):

odtrącić się od kogo (1): A obácz/ iż ći dobrze rozumieli/ że to Pan nie pod podobieńſtwem/ áni pod przypowieśćią/ ále o prawdziwym iedzeniu Ciáłá ſwego mowił: y przetoż ſię od Páná odtrąćili. WujNT 333; [Po tym gdy oni przednieyſzy ſtanowie vkrżyżowáć kazáli/ tym ſię więcey od niego wſzyſcy odtrąćili/ máiąc go v ſiebie za rzecz ſromotną wierzyć w onego vkrzyżowánego BazHist przedm* (Linde)].

a. Być innego zdania [od kogo] (1): Nisi a senatu dissedisset, By ſie był s rádą zgadzał/ by ſie był nieodtrąćił od rády. Mącz 379c.
b. [Przestać bywać gdzieś, ominąć: zaczem i królewskie pożytki giną, bo się forman i kupiec odtrącił LustrKrak I 44, 112.]
3. [Odłamać się od uderzenia: A ieſli od ſtłucżenia puchnie co zwierzchu álbo ſie co odtrąćiło/ Pomazuy mieyſce Oleykiem Rożánym SienHerb 553a.]

Formacje współrdzenne cf TRĄCAĆ.

Cf ODTRĄCENIE

ZZa