[zaloguj się]
[pdf]

ODŻEGNAĆ SIĘ (3) vb pf

sie (3), [się].

Wszystkie samogłoski jasne.

Fleksja
inf odżegnać się
imperativus
sg
2 odżegnaj się

inf odżegnać się (2). ◊ imp 2 sg odżegnaj się (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI (jeden z niżej notowanych przykładów) – XVIII w.

Zaprzestać, zaniechać, nie chcieć mieć do czynienia z kimś a. czymś; amovere, avertere Cn (3): Przy tym /Dz/ wiedźieć trzebá, że ſie ſłowá Polſkié náyduią, w których /d/ oſobno wyrzéc ſie muśi, á oſobno /z/ iáko ſą compolitá/ odzów go: odżegnay ſie JanNKar E3.

odżegnać się czego (2): A [biała głowa] inacżey niż ieſt prawda/ kazdą rzecz chcze rozeznać A ſnadz by ſie tego ſtanu/ by mogło być odżegnać RejJóz C4v; Bo tá [cnota] vmie w pocżćiwość káżdego przyſtroić/ [...] A rzecży niepocżćiwych vcży ſie odżegnać. RejWiz 4; [á pokuſy łátwie ſię odżegnáć będźieſz mogł: gdy tego nie będźieſz ſię dopuſzcżał/ co widźiſz być złego. PlutBBud Hv].

Formacje współrdzenne cf ŻEGNAĆ.

LWil