[zaloguj się]
[pdf]

OMOWIĆ SIĘ (3) vb pf

Zawsze sie.

Pierwsze o jasne, drugie pochylone.

Fleksja
inf omówić się
praet
sg
3 m omówił się

inf omówić się (2). ◊ praet 3 sg m omówił się (1). ◊ [part praet act omówiwszy się.]

Sł stp, Cn, Linde brak.

Wytłumaczyć się, oczyścić się z zarzutów; purgare se Mącz (3): Wſzákże Sędźia przy złodźieioch ma pilnie báczyć/ potrzebę/ vboſtwo/ czás/ rzecz krádźioną/ ieſli vmyſnie kradł/ álbo zá potrzebą wielkiego głodu/ [...] Abowiem ieſli zá przywiedźienim głodu/ nie vmyſłem zdrádźieckim zyſku/ co by tylko ku ziedzeniu álbo pićiu/ może ſye nieiáko omowić GroicPorz kk2; Mącz 294c; Omowil ſie Krol/ Przitzini ſluſne powiedzial niewinnoſci ſwei/ y to ze to nieſzlo ziego przitzini PaprUp F2; [tedy hnedże jksm. omówiwszy się, po niemiecku odpowiedź dał w ten obyczaj AktaSynod I 323].

Synonimy: 1. wyprawić się, wywieść się; 2. wymowić się.

Formacje współrdzenne cf MOWIĆ.

Cf OBMOWIĆ SIĘ

IM