rozłęczać kogo, co (20): SeklKat K3; KrowObr 56v, 221; Leop Mar 10/9; Dissocio, Roſparam towárziſtwo/ rozłączam/ rodzielam [!]. Mącz 398b, 246b; BiałKat 111, 183v; BiałKaz K; CzechRozm 153; KarnNap F2v; w źiemi/ która ieſt Centrum á śrzodek wſzyſtkiégo/ ſą záwarté kruſzce [...] któré ogień ták trybuie y rozłączą/ że [...] vſtáwicznie oddźiela á ku górze pobudza Oczko 5v; trochę przedtym to powie dźieć [!] X⟨iądz⟩ K⟨anonik⟩ racżył: iż mowá toż znácży co y ſłowo: choćiaż to záś rozłącża: mowę ludźiom/ á Bogu záś ſłowo/ dla tego iż ſobie ſyná podobnego rodźi CzechEp 143; WerKaz 284; ArtKanc V2v; WujNT Matth 19/6, Mar 10/9; JanNKar H4; [MurzNT Mar 10/9 (Linde s.v. rozłączyć); UstKościel 172v; Cżáſu też gorącośći w gromadźie chodźić páſterz nie ma im [owcom] dopuſzcżáć/ ále po troſze ie rozłęcżáć. Cresc 1571 557 (Linde s.v. rozłączyć)]. Cf rozłęczać kogo z czego; Zwrot.

rozłęczać kogo z czego (1): A tym maſz w wierze około zmartwywſtánia dzielnicę z Máchometany/ z żydy [...]/ y z inſzymi niewierniki: którzy Chryſtuſá za Bogá práwégo wyznáwać niechcą: ále zá proroká thylo iego máią/ iáko Máchometani: álbo go z iednośći iſtnośći nierozdźielnéy boſtwá/ którą ón z Oycem záwżdy ma [...]/ obłędliwie rozłączáią BiałKat 181.

W przeciwstawieniu: »złączyć (a. złączać) ... rozłęczać« [szyk 9:1] (10): SeklKat K3; ſtąd możeſz obátzyć/ iż tylko ſámá wiárá nas złątza s Pánem Bogiem/ á ſámo niedowiárſtwo nas rozłątza. KrowObr 56v; A przetoż opuśći cżłowiek oycá ſwego y mátkę/ á będzie ſie dzierżał żony ſwoiey/ y będą dwá w iednym ćiele. A ták iuż nie ſą dwoie/ ále iedno ćiáło. Co tedy Bog złącżył/ cżłowiek niecháy nierozłącża. Leop Mar 10/9; BiałKat 183v; BiałKaz K; Bo co BOg złącża ćiáłem ſie iednym ſtawa/ á cżłowiek tego rozłącżáć nie ma CzechRozm 153; WerKaz 284; By ſię tego nikt nie ważył/ Rozłęcżáć, co Pan Bog złącżył. ArtKanc V2v; WujNT Matth 19/6, Mar 10/9; [UstKościel 172v; MurzNT Mar 10/9 (Linde s.v. rozłączyć)] [zwykle przekłady i nawiązania do Matth 19/6 i Mar 10/9, z wyjątkiem KrowObr].