![[zaloguj się]](/static/img/icons/lock.png "Zaloguj się"){kind=icon}
![[SŁOWNIK POLSZCZYZNY XVI WIEKU]](/static/img/spxvi-logo.jpg){kind=logo}
| « Poprzednie hasło: OPIEPRZONY | Następne hasło: 1. OPIERAĆ (?) » |
![[pdf]](/static/img/icons/document-pdf-text.png "Pobierz artykuł hasłowy w formacie PDF"){kind=icon}
OPIEPRZYĆ (2) vb pf
o oraz e prawdopodobnie jasne (tak w o- oraz pieprz).
Fleksja
| praet | ||
|---|---|---|
| sg | ||
| 2 | m | -ś opieprzył |
| imperativus | |
|---|---|
| sg | |
| 2 | opieprz |
praet 2 sg m -ś opieprzył (1). ◊ imp 2 sg opieprz (1).
Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVII – XVIII w.
Znaczenia
Posypać, przyprawić pieprzem; piperare Cn (2): Albo náwarz piotruſzki s páſternakiem/ á opieprz onę iuchę á piy ią przyſypawſzy mirry w winie SienLek 120.
Szereg: »ni opieprzyć ani omiedzić« (1): A naprzod ná piekarza wſtał/ Rzekąc/ zleś kołacż vdziáłał: Niś opieprzył áni omiedził/ Iednoś przypráwy poſzkodził. BierEz D3.
Cf OPIEPRZONY
TG