[zaloguj się]
[pdf]

OSOBKA (2) sb f

Teksty nie oznaczają ó; pierwsze o oraz a prawdopodobnie jasne (tak w osoba oraz -ka).

Fleksja
sg du
N osobka osobce
A osobkę
L osobce

sg N osobka (1). ◊ [A osobkę. ◊ L osobce.] ◊ du N (cum nm) osobce (1) RejPos 305.

Sł stp brak, Cn notuje, Linde także XVIII w.

Dem. od „osoba”; persolla Cn (2):
1. [Mała osoba: gdyż ſię wſzyścy y krolowie namożnieyſzy [...] iednáko iáko y kmiećie rodzą. Tákże z niewiáſty iáko z źiemie [...]/ tákże nágo y mizernie y żáłoſnie w máluczkiey oſobce iáko ná piędzi z mátki wychodzą. SkarKaz 615b (Linde).]
2. Osoba o niskim statusie społecznym (1): Pátrzayże chociay tho málucżkie dwie oſobce [Panna Maria i św. Elżbieta] były/ iedná pokorniuchna dzyewecżká/ á druga proſta á ſwięta bábecżká [...]. Słuchayże tu/ [...] co ſie około nich dzyało/ co ſie pothym około nich zyáwiło RejPos 305.
3. O człowieku dojrzałym; iron. (1): Więc tą liśią poſtáwą młodego dźiedźicá/ Xiążę y Groffá zniſzcżą/ y Woiewodźicá/ Pochlebcy nieſzláchetni. Ali moy ná blechu/ Nábáwi one łotry y chlebá y śmiechu. Bláda/ ſzcżura oſobká/ twarzycżká nágręzła/ Wſzytká v kredytorow máiętność vwięzła. KlonWor 57; [A ktoby nie rzekł, że tęn godzien wiary, Będąc już w leciech prawie doskonały, Bo się w łeb była siwizna rzuciła, Jego osóbkę tem starość uczciła. Otwin(?)Erot 68].

IM