[zaloguj się]
[pdf]

PENITENCYJARZ (2) sb m

Teksty nie oznaczają é; a pochylone.

Fleksja
sg pl
G penitencyjårza
D penitencyjårz(o)m
I penitencyjårz(e)m

sg G penitencyjårza (2). ◊ [I penitencyjårz(e)m. ◊ pl D penitencyjårz(o)m.]

Sł stp, Cn brak, Linde XVIII w.

Kapłan, któremu biskup udzielił pełnomocnictwa rozgrzeszania z grzechów zarezerwowanych i cenzur zastrzeżonych ordynariuszowi, słuchający spowiedzi zwykle w kościele katedralnym [paenitentiarius Łac śr] (2): [Po tej wsi Lipieńskie należy dziesięcina penitencjarzom do Poznania LustrRaw 1564/130; Tę ſpowiedź y s tym Poenitencyarzem mieli [doktorowie] dla lekárſtwá ſumnienia ludzi nie iáwnie grzeſznych/ ále tháiemnego molá w ſercu máiących GrzegŻarnObr 140.]
Wyrażenie: »wielki, zwierzchni penitencyjarz« [w tym: czego (1)] = przewodniczący trybunału papieskiego udzielającego absolucji, dyspens, zmian ślubów, sanacji małżeństw itp. (1:1): Opiſánie Iego Mći Kſiędzá Stániſłáwá HOzyuſzá/ Kárdynałá/ y zwierzchniego Poenitencyarzá ſtolice APOſtolſkiey/ y Biſkupá Wármieńſkiego. ReszHoz 114; ReszList 144.

JDok