[zaloguj się]
[pdf]

POKĄTNIK (1) sb m

Fleksja

N pl pokątnicy.

Sł stp, Cn notuje, Linde XVI w.

Ten, kto działa bez aprobaty władz, w wąskim kręgu (o heretykach); latebricola, lucifuga, tenebrio Cn: Ale znáćſię muśi/ iż ſwey rzecży pokątnicj [!] niedufali/ iż ſwe wymyſły/ [...] nie ſłowo Boże/ [...] ále ſwoie vpodobánia oſobliwie przynoſzą [na koncylium]. SkarJedn 29.

[W przeciwstawieniu: »powszechnik ... pokątnik«: Ktore [słowo boże] ponieważ ći odrodkowie dziśieyſzy iáwnie odrzucáią/ á nikcżemne fántázye ſwoie nad ich zdrowe á gruntowne náuki przekłádáią: ſámi ſie iáwnie wydawáią/ że nie ſą Powſzechnicy/ ále pokątnicy: nie náucżyćiele/ ále zwodzićiele głupich á nieuſtáwicżnych ludzi. WujPosN 1584 I 407 (Linde).]

EBo