Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: POTUKNIENIE

Następne hasło: POTULNOŚĆ »

POTULAĆ SIĘ (2) vb impf

o prawdopodobnie jasne (tak w po-); a jasne.

Fleksja

indicativus
inf	potulać sie
praes
	sg
3	potulå się

inf potulać sie (2). ◊ [praes 3 sg potulå się.]

Sł stp, Cn, Linde brak.

Znaczenia

1. [Być potulnym, uległym]
2. Rozszerzać się przylegając do powierzchni (1)
3. Zwrot: »po kąciech się potulać« = kryć się; przen (1)

1. [Być potulnym, uległym:

potulać się komu: OrszakPos 10v cf Szereg.

potulać się pod co: wieczey ssobie nyema(m) bycz sprosny, toczv pod grzechi y podyne [lege: i pod inne] stworzenye szwieczkie nyema⟨m⟩ ssie pothvlacz, bo wydze yze bog zamye dal ssie krzizowacz SprChęd 5/22.

Przysłowie: Czáſu dziſieyſſego wiele ſie náyduie tego kto ſie rad potula ten przyiaćiele miewa TerentMatKęt Q7v.

Szereg: »potulać się i korzyć«: Abowiem on [Chrystus] doſkonalſſą też cześć Bogu Oicu wyrządza/ i niżei śie Bogu potula i korzy/ niż ktory człowiek święty/ abo też Angioł OrszakPos 10v.]

2. Rozszerzać się przylegając do powierzchni (1): Supervagor, Potuláć ſie Mącz 434c.

3. Zwrot: »po kąciech się potulać« = kryć się; przen (1): prawdźiwą Mánnę ćiáło twoie nadoſtoynieyſze w chwalebnym Sákrámenćie/ ábo bronie á kule od ſtrzelby oblátuią/ ábo ſie po kąćiech potuláć muśi? PowodPr 53.

Synonimy: 1. korzyć się, ulegać.

Formacje współrdzenne cf TULIĆ.