![[zaloguj się]](/static/img/icons/lock.png "Zaloguj się"){kind=icon}
![[SŁOWNIK POLSZCZYZNY XVI WIEKU]](/static/img/spxvi-logo.jpg){kind=logo}
| « Poprzednie hasło: POUCINANY | Następne hasło: POUMIERAĆ » |
![[pdf]](/static/img/icons/document-pdf-text.png "Pobierz artykuł hasłowy w formacie PDF"){kind=icon}
POUCZYĆ SIĘ (3) vb pf
o jasne.
Fleksja
| inf | pouczyć się |
|---|
| praet | ||
|---|---|---|
| sg | ||
| 3 | m | pouczył się |
inf pouczyć się (2). ◊ praet 3 sg m pouczył się (1).
SI stp, Cn brak, Linde XVI w. s.v. pouczyć.
Znaczenia
Spędzić jakiś czas ucząc się; attingere studia Mącz (3):
cum inf (1): Niewádzi mu [młodemu człowiekowi] też cżáſem poucżyć ſie y poſzyrmowáć/ y poſkakáć/ y ná lutence pográć/ wſzytko to ſą pocżćiwe zabáwki. RejZwierc 15.
[W przeciwstawieniu: »pouczyć się ... jeść, pić, spać«: ták powieda S. Prorok Ezechiel. Patrzayże; iáko ſie też Polacy wynoſzą/ ná co gumná ſwe obracáią! z młodu tylko trochę ſie pouczyć: á potym nic inego; iedno ieść/ pić/ ſpáć. ec. HerbNauka l5v (Linde s.v. pouczyć).]
Zwrot: »mało, trochę się pouczyć« (1:1): Leviter attingit studia, Tylko ſie przekurzył w náuce/ trochę ſie pouczył. Mącz 439d, 190a; [HerbNauka l5v (Linde s.v. pouczyć)].
Formacje współrdzenne cf UCZYĆ.
MN