Słownik polszczyzny XVI wieku - przypowiedzieć się

« Poprzednie hasło: PRZYPOWIEDZIEĆ

Następne hasło: PRZYPOWIEDŹ »

PRZYPOWIEDZIEĆ SIĘ (2) vb pf

o oraz pierwsze e jasne.

Fleksja

praet
	sg		pl
3	m	przypowiedziåł (się)	m pers	przypowiedzieli się

conditionalis
	sg
3	m	by się przypowiedziåł

praet 3 sg m przypowiedziåł (się) (1). ◊ [3 pl m pers przypowiedzieli się.] ◊ con 3 sg m by się przypowiedziåł (1).

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVII(XVIII) w. s.v. przypowiedzieć.

Znaczenia

1. praw. Przystąpić do sporu w toku procesu (1)
2. [Opowiedzieć się za czymś, uznać za swoje]
3. Potwierdzić, oświadczyć, przyznać się do czegoś (1)

1. praw. Przystąpić do sporu w toku procesu (1):

Zwrot: »przypowiedzieć się na pozew« (1): A ktoby więc ieſcze ták vporny bydź chćiał/ á przypowiedźiał ſie ná tákowé pozwy/ y ná nie ieſliby co in contumaciam otrzymał/ tákowé otrzymánié nie ma miéć żadnéy ważnośći SarnStat 859.

2. [Opowiedzieć się za czymś, uznać za swoje [przy czym]: Aczkolwiek oni nam żadnego nauki swojej wyznania nie podali [...], tylko nasze tak za własne swe jako za nasze wyznali a przy nim się przypowiedzieli. AktaSynod I 182.]

3. Potwierdzić, oświadczyć, przyznać się do czegoś [ad aliquid] (1): IN isto debito... allocutus est se alias przypovyedzyal ad promtuorium [lege: promptuorium] ZapMaz II Ł 5/40v.

Formacje współrdzenne cf POWIEDZIEĆ.

JR, (LW, MN)