[zaloguj się]
[pdf]

BENEFICYJAT (4) sb m

Oba e jasne, a pochylone.

Fleksja
pl
N beneficyjåci
D beneficyjåt(o)m
A beneficyjåty

pl N beneficyjåci (1). ◊ D beneficyjåt(o)m (1). ◊ A beneficyjåty (2).

Sł stp brak, Cn: beneficyjant, Linde XVII w. (z Cn): beneficyjant.

W Kościele katolickim duchowny posiadający urząd kościelny, z którym są złączone dochody z dóbr kościelnych; beneficiarius Cn [beneficiatus Łac śr] (4): [Ojcowie duchowni postanowili] by też żadny Biſkup niemiał więcey biſkupſtw thylko iedno/ [...] Drugie/ áby do roku puśćił/ takież y inni Beneficyaći. BielKron 228v; na Rzymſkim Concylium poſtánowiono: żeby pánowie świeccy/ Inueſtytury ſwym beneficyatom y Biſkupom nie dawáli SkarŻyw 336; téyże winie poddáné bydź ſkázuiemy wſzytkié w obec y kożdégo z oſobná/ Pręłaty Duchowné y Swietckié/ z Kápituły/ Kánoniki/ Plebany/ Wikárię/ Beneficiaty/ y Kápłany wſzytkié wſzytkich kośćiołów. SarnStat 924, 1098.

BZ