Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: [BLECHARKA]

Następne hasło: BLECHARZOW »

BLECHARZ (5) sb m

blecharz (4), blejcharz (1); blecharz BierEz (2), BudBib, WujNT; blejcharz Calep.

Teksty nie oznaczają é; a pochylone.

Fleksja

	sg	pl
N	blechårz
G		blechårz(o)w

sg N blechårz (4). ◊ pl G blechårz(o)w (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVII w.

Znaczenia

1. Rzemieślnik, który wybiela płótno; wybielacz (3)
2. Sukiennik, który czyści, foluje sukno (2)

1. Rzemieślnik, który wybiela płótno; wybielacz; candidans vestes, insolator Cn (3): Dom ſobie był náiął blecharz/ Więc ku niemu przyſzedł węglarz: Proſząc ieſli by mogło być/ Dopuśćić mi przy ſobie żyć. BierEz I2, I2; A ſzáty iego sſtáły ſię iáſne y bárzo białe iáko śnieg: iákich nie może blecharz ná źiemi wybielić. WujNT Mar 9/3.

2. Sukiennik, który czyści, foluje sukno; fullo Calep, Cn (2): Fullo ‒ Knąp, bleicharz, wałkarz. Calep 440a.

Zestawienie: »boryt blecharzow«: Lecż kto wytrwa dniowi przyśćia iego? á kto zoſtoi ſię gdy ſię on z iáwi? Bo ieſt iáko ogień wypaláiący/ y iáko borith blechárzow [Nam ipse tanquam ignis et tanquam Borith fullonum] BudBib Mal 3/3. [Ewentualnie przymiotnik dzierżawczy].

Synonimy: 2. knap, sukiennik, wałkarz.