[zaloguj się]
[pdf]

DEKAN (4) sb m

dekan (3), dekanus (1) BielSpr (3 : 1).

Zawsze -c-.

Tekst nie oznacza é; a pochylone.

Fleksja
sg pl
N dekån
A dekåny
inne pl N (lat.) - dekani

sg N dekån (2). ◊ pl A dekåny (1). ◊ (lat.) N pl dekani.

Sł stp, Cn, Linde brak.

W wojsku rzymskim dowódca dziesięciu żołnierzy, dziesiętnik; decanus Mącz [decanus – dziekan Murm 8; Mymer1 9; ‒ dziekan, est nomen dignitatis, quasi supra X canonicos constitutus; decanus, qui X viros habet sub se, sive in ecclesia sive extra vel qui X militibus praeest vel clericis, dziesiątnik BartBydg; decanus, in Bibliis legitur pro decurione – miasto dziesiątnika, rotmistrza. Mącz 79a; cechmistrz; dziekan; dziesiątnik w wojsku – decanus Cn] (4): ieden Decan miał ludźi pod ſwą ſpráwą pod iednym Namiotem dzieſiątek BielSpr 13; ma káżdy Rotmistrz álbo ſtárſzy ſprawcá (Rzymiánie zwáli Duces, Decani, Decuriones, Tribuni) wſzyſtki ſobie porucżone ná dobrey piecży mieć BielSpr 25v, 13 marg.
Szereg: »dekan to jest dziesiątnik« (1): Záſie też y ony Setniki rodzielano ná Decany/ to ieſt/ Dzieſiątniki BielSpr 13.

Synonimy: dziesiątnik, rotmistrz.

Cf DZIEKAN

KCh