[zaloguj się]
[pdf]

DYSKRET (4) sb m

dyskret (2), dyszkret (2); dyskret SarnStat (2); dyszkret RejWiz, RejZwierc.

Zawsze di-; -szk- (2), -sc- (2).

e jasne.

Fleksja
sg pl
N dyszkret dyskretowie
I dyskretem

sg N dyszkret (2). ◊ I dyskretem (1). ◊ pl N dyskretowie (2).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde bez cytatu.

1. Człowiek rozsądny, rozważny, przezorny; cautus, scircumspectus, consideratus, peracutus, per cautus, pers- picax, praecavens, prudens Cn [discretus ‒ roztropny, odłączony Mącz 49a; rozdzielny, rozdzielony ‒ discretus Cn] (3) : Nawiętſzy rozum kto pozna ſam ſiebie/ A z buyną myſlą nie lata po niebie. Wielki tho diſzkret Czo cżáſow poćći wie [!] Tu ſwych vżywa/ á przy cnocie żywie. RejZwierc 214; Zoná mężowi, [...] ſługá pánu, [...] y inni tym podobni nie máią mocy zgołá co dárowáć áni zápiſowáé. [...] tedy bywáli ták diſcretowie ſtárzy ludźie, y práwo tego vczy, záśię názad tákim máiętnośći wrácáli. SarnStat 1275.

W funkcji imienia własnego postaci literackiej (1): Ieſt tu pan Pácifikus [...] Podle niego pan Diſzkret iedno o płot ſiedzi RejWiz 67.

2. Człowiek mający wzgląd na innych, uprzejmy, uczynny (1): CONTRACTVS INNOMINATVS, vczynność zowią nie z Cyrográphu piſánégo, ále z ludzkośći, gdy krześćiiánie między ſobą cértuią, kto dla kogo chętliwiey co vczyni. A on też diſcretem będąc, wet zá wet iemu oddáie. SarnStat 1272.

Cf NIEDYSKRET

WK, BC