[zaloguj się]
[pdf]

GAUR (8) sb m

gaur (7), kaur (1); gaur MiechGlab, BielKron (4), RejAp, KlonWor; kaur LibLeg.

-å- (3), -a- (3); -å- KlonWor; -a- RejAp; -å- : -a- BielKron (2 : 2).

Fleksja
sg pl
N kåur
G gåura gåur(o)w
A gåura
I gåury
inne pl N (indecl) - gåur

sg N kåur (1). ◊ G gåura (1). ◊ A gåura (1). ◊ pl N gåur (indecl) (1). ◊ G gåur(o)w (1). ◊ I gåury (3).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI (jeden z tych samych przyładów) – XVII w.

Obelżywa nazwa nadawana innowiercom, zwłaszcza chrześcijanom, przez mahometan (8): ácżkolwiek ich Alkoran niedopuſzcża żadnego Gáurá miedzy imi mieć/ ále obrzezány krześćiánin niemoże od nich wynidź ſwą wolą. BielKron 260v, 261; RejAp 82; Tám zmyią miedzy ſobą Gaurá vbogiego/ Aliśći on w niewoley v Turká ſrogiego. KlonWor 27.
Szeregi: »kaur, a nie busurman« (1): I odpowyedzielymy Mvssysz thy bycz kavr a nyebussvrman LibLeg 9/51v.

»gaur, to jest krześcijanin« (1): ktorzy go oſkarżyli/ iákoby ſie brał na oycżyznę/ á z Gáury to ieſt z Krześćiány miáł porozumienie BielKron 242v.

»gaur albo (to jest) poganin« [szyk 1 : 1] (2): Smiele wyznawaią ſie być Izmaelity iákoby z Izmaela poſli, krzeſciany zowącz (dzincis.) to ieſt, pogani albo (gaur) iakoby niewierne á bałwochwalce. MiechGlab 21; BielKron 259v.

HG