[zaloguj się]
[pdf]

GNICIE (13) sb n

Fleksja
sg
N gnicié
G gniciå
A gnicié

sg N gnicié (6); -é (1), -(e) (5). ◊ G gniciå (3). ◊ A gnicié (4); -é (1), -(e) (3).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVIII w.

Uleganie procesowi rozkładu na skutek działania bakterii w sprzyjających warunkach; putror Cn (13):
a. O procesie chorobowym ciała żywego (12): A tym dztegna [!] maż/ á zgoij ſie ono gnicie. FalZioł V 115, *4a, I 69d; co wyplunie á ná ogień wpádnie/ bárzo śmierdźi, á ten znák właſny gnićia płuc. SienLek 92, 27, 175v, Aaaa, Aaaav.

W charakterystycznych połączeniach: gnicie ciała (4), nog (3), nyrek, pęchyrza, wnątrz.

Szereg: »gnicie albo (a, i) padanie« [szyk 3 : 1] (4): ále iż y inné ſadzele/ gdy ié záplugáwią przynoſzą gnićié y pádánie ćiáłá/ potrzebno też o tym porádźić iákoby temu zábieżeć. SienLek 130v, 130v marg, S2, S4.
b. O procesie rozkładu ciał po śmierci (1): Defuncta corpora incorrupta conservat cedrus, Cedrowe drzewo yeſt tey mocy że vmárłe ćiała záchowawa od rozſipánia/ y ſmrodu álbo gnićia. Mącz 140c.

Synonimy: a. padanie, ropienie.

Cf GNIĆ, GNIJENIE, GNIŁOŚĆ

MM