Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: (GONTOWNIK)

Następne hasło: GOŃBA »

GONTOWY (2) ai

gontowy (1), guntowy (1); gontowy Strum; guntowy KlonWor.

Pierwsze o pochylone, drugie jasne.

Fleksja

sg
f	N		n	N	góntow(e)
f	A	góntową	n	A

pl
N	subst	guntow(e)

sg f A góntową (1). ◊ [n N góntow(e).] ◊ pl N subst guntow(e) (1).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVIII w.

Znaczenia

1. Przymiotnik od „gont” (2)
2. [W funkcji rzeczownika: »gontowe« = rodzaj podatku]

1. Przymiotnik od „gont”; scandularis, scindularis Cn (2): TEż niéktórzy proſtacy ważą Wodę/ tym obyczáiem Zalepi ná kóńcoch góntá álbo wśćiánká woſkiem/ y náléwa wónę fugę góntową wody Strum C2; Wytrykuſowe Swiecą ſię nowe ſzcżyty y dáchy guntowe. KlonWor 49.

2. [W funkcji rzeczownika: »gontowe« = rodzaj podatku: Gajowe, gontowe. – Rabiają niektórzy gonty, wścianki, którzy dawają gajowego pro anno per gr 15. LustrKrak 205.]

Cf GONCIANY

ZZa