Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: 2. GRAD

Następne hasło: [GRADNY] »

GRADAŁ (7) sb m

gradał (6), graduał (1); gradał BielKron (2), StryjWjaz, CzechEp, LatHar (2); graduał KrowObr.

Pierwsze a jasne, drugie pochylone.

Fleksja

	sg	pl
A	graduåł	gradåły
I	gradåł(e)m
L	gradåle

sg A graduåł (1). ◊ I gradåł(e)m (1). ◊ L gradåle (1). ◊ pl A gradåły (4).

Sł stp brak, Cn s.v. księgi wielkie, Linde XVII – XVIII w.

Znaczenia

1. Część mszy śpiewana do niedawna między lekcją a ewangelią, w pierwotnej liturgii Kościoła śpiewana na stopniach ołtarza (6)
2. Księga zawierająca tak zwane modlitwy stopni, psalmy i pieśni śpiewane na początku mszy św. (1)

1. Część mszy śpiewana do niedawna między lekcją a ewangelią, w pierwotnej liturgii Kościoła śpiewana na stopniach ołtarza (6): Gráduał/ iedni powiedáią y piſzą/ iż vſtáwił Celeſtynus Papieſz. KrowObr 195v; ten vſtáwił w kościele Pſalmy ſpiewáć y mowić Introity/ Grádały/ Ofertorya we mſzy. BielKron 159v, 161v; A po Alleluia we Mſzy/ y po Grádale orácie zá Krolá mowi ktory Biſkup. StryjWjaz D4v; LatHar 89 marg.

Szereg: »gradał i trakt« (1): To co po niey śpiewáią (Grádałem to poſpolićie y Tráktem zowią) LatHar 79.

2. Księga zawierająca tak zwane modlitwy stopni, psalmy i pieśni śpiewane na początku mszy św. (1): Chybáby pierwey wygłádźił wſzytki Mſzały/ Grádały/ Antyfonarze/ Wiátyki/ Kurſy/ Dyurnały/ Ortuluſy/ Diſcypuły CzechEp 81.