Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: GRANICZENIE

Następne hasło: GRANICZNY »

GRANICZNIK (7) sb m

a jasne.

Fleksja

	sg	pl
N	granicznik
G		granicznik(o)w
D		granicznik(o)m
L	graniczniku

sg N granicznik (3). ◊ L graniczniku (1). ◊ pl G granicznik(o)w (1). ◊ D granicznik(o)m (2).

Sł stp, Cn notuje, Linde XVI – XVII w.

Znaczenia

1. Sąsiad z ościennego państwa (4)
2. Czlowiek piastujący urząd przy ustanawianiu granic (1)
3. bot. Sticta Ach. (Rost Sł); prawdopodobnie granicznik płucnik, porost nadrzewny (2)

1. Sąsiad z ościennego państwa; finitor Cn (4): BielKron 368; ácż drudzy krolowie máią zá to/ iákoby pirwſza/ á głownieyſza ich powinność tá byłá/ ſtáráć ſie o zhołdowánie gránicżnikow ſwoich GórnDworz Hh; BielRozm 4; PRzemyſlon, Krol był dobry y cnotliwy, Swym granicznikom ſrogi y ſtráſzliwy. KlonKr D4v.

2. Czlowiek piastujący urząd przy ustanawianiu granic; decempedator, mensor, metator Cn (1): O Stárośćie Graniczniku. UstPraw I2.

3. bot. Sticta Ach. (Rost Sł); prawdopodobnie granicznik płucnik, porost nadrzewny; pulmonaria SienLek (2): Gránicznik/ Pulmonaria, ſiue lichen arborens: Lungenkraut von baumen. SienLek 218v, X2.

Cf GRANICZEK