[zaloguj się]
[pdf]

GUZICA (9) sb f

Fleksja
sg
N guzica
G guzice
I guzicą

sg N guzica (6). ◊ G guzice (2). ◊ I guzicą (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI (jeden z tych samych przykładów) i XVIII w.; poza tym XVII w. w innym znaczeniu.

1. Zakończenie kręgosłupa i jego okolice; kość ogonowa; clunis Mącz; coccyx, saeri ossis aeumen Cn (7): Ragades. Roſpádliny/ riſowánie/ ſzczepánie/ yáko ná rękách nogách/ vściech tákieſz na zádku około kroku álbo guźice. Mącz 345c, 58a; Chebr/ niektorzy guźicą zową/ ieſt grzbietá ſkończenie v śiedzenia. SienLek Sv.
Szereg: »chępr albo guzica« (1): nátrzyſz mu go co nalepiey oleykiem bobkowym/ począwſzy od głowy áż do chępru álbo guźice SienLek 141v.
a. Kuper ptasi, zakończenie tułowia, skąd wyrastają pióra ogonowe; femur Murm; orropygium, uropygium Mącz; uropygion Cn (4): Murm 83; Też czarney kokoſzi guzicza na mieſtcze vkąſzone przyłożona/ znamienicie wyciąga iad FalZioł V 88v; Uropygium et Oropygium, Guźicá yáko v kur y inego ptáſtwá w którey ogonowy puſz ſtoyi. Ultima spinae pars Mącz 509a, 58a.
2. Wypukłość; tu: wole ptaka (1): Ruma, idem quod Rumen, Guźycá/ w ſziyey gardźiel. Mącz 360b.

Synonimy: 1. chebr, rząp; a. lędźwica; 2. gardziel.

KW