Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: [KALIDŁO]

Następne hasło: KALIFA »

KALIF (7) sb m

kalif (4), kalifus (3); kalifus PaprPan; kalif : kalifus BielKron (4 : 2).

a jasne.

Fleksja

	sg
N	kalif, kalifus
A	kalifa, kalifusa
I	kalif(e)m

sg N kalif (2), kalifus (2). ◊ A kalifa (1), kalifusa (1). ◊ I kalif(e)m (1).

Sł stp, Cn, Linde brak.

Znaczenia

Tytuł religijnych i politycznych przywódców świata muzułmańiskiego po śmierci Mahometa jako jego następców (z arab. chalifa ‘namiestnik, następca’); wyraz przez autorów XVI w. niekiedy mylnie brany za n-pers (7)

Tytuł religijnych i politycznych przywódców świata muzułmańiskiego po śmierci Mahometa jako jego następców (z arab. chalifa ‘namiestnik, następca’); wyraz przez autorów XVI w. niekiedy mylnie brany za n-pers (7): Tám mieſzka w tym mieśćie Kſiążę Sárácenow/ ktorego oni Káliphem zową BielKron 267v, 178 [2 r.], 267v [2 r.], 268; Iuż go on krol Káliphus nicżym nie celuie/ Więtſza możność doſtátek przy tym ſie náyduie. PaprPan C2v.

Cf KALIFA