Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: [KARTY]

Następne hasło: KARUK »

KARUJ (1) sb m

a pochylone.

Fleksja

	sg
N	kåruj
G	kåruju

sg N kåruj. ◊ [G kåruju.]

Sł stp, Cn notuje, Linde XVII w.

Znaczenia

1. Słodka przyprawa do trunków z korzenia Geum urbanum L. (daw. caryophyllata)
2. [bot. Carum carvi L. (Rost); kminek zwyczajny, roślina z rodziny baldaszkowatych (Umbelliferae)]

1. Słodka przyprawa do trunków z korzenia Geum urbanum L. (daw. caryophyllata): Caros, In officinis Pharmacopolarum carui, Biały karuy Cukier yeſt. Mącz 39b.

2. [bot. Carum carvi L. (Rost); kminek zwyczajny, roślina z rodziny baldaszkowatych (Umbelliferae); careum, carium, carum Cn: karuju mieszeczek niewielgi InwMieszcz 1583 nr 245.]

Synonimy: 2. »hanyż polny«, »polny kmin«.