[zaloguj się]
[pdf]

KORONATOR (11) sb m

Wszystkie o jasne; -å- (10), -a- (1) GórnRozm.

Fleksja
sg
N koronåtor
G koronåtora
I koronåtorem

sg N koronåtor (6). ◊ G koronåtora (4). ◊ I koronåtorem (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVII w.

Ten, kto dokonuje koronacji, biskup nakładający koronę na głowę monarchy podczas koronacji [czyj] [w tym: G pron i sb (7), ai poss (3), pron poss (1)] [coronator Łac śr] (11): Tákież też/ chcemyli zbudowáć Kroleſtwo Polſkie/ mieymyż Krolá: á chcemyli mieć w Polſzce Krolá/ mieymyſz Kápłaná Koronathorá iego OrzRozm Fv; Arcybiſkup Gniéźniéńſki/ nie ieſtći poddánym Królá Polſkiégo/ ále ieſt Koronator iego OrzQuin S2, X3v; GórnRozm C2v.
Wyrażenie: »koronator krola, krolewski« [szyk 5 : 1] (3 : 3): Królá mieć chcą/ á Kápłaná Królewſkiégo koronatorá/ mieć w Polſzce nie chcą OrzQuin C4v, A3, V3, V4, Aa3 [2 r.].
Szereg: »krol i koronator« (1): Bo Vniuerſitas Polſka/ w któréy ſye zámykáią [...] Ták ſtárzy iáko y młodźi/ Kmiećie/ Mieſzczánie/ Ziemiánie/ Pánowie/ Król/ y Koronator iego Kápłan. OrzQuin D.

RS