[zaloguj się]
[pdf]

LATALEC (1) sb m

Pierwsze a pochylone, drugie jasne; e prawdopodobnie jasne (tak w -ec).

Fleksja
sg pl
N låtalec låtalcy

sg N låtalec. ◊ [pl N låtalcy.]

Sł stp w innym znaczeniu, Cn brak, Linde XVI w. (ten sam przykład).

1. Ten, który lata przy pomocy skrzydeł; tu prawdopodobnie przyzwyczajony do latania (o Dedalu): Y coż cżyniſz/ powiáda/ Icáre przecż racżyſz Ták śmiele pod wiátr buiać [...] Bacż żeś nie ná ſwych ſkrzydłách/ iam latálec ſtary/ Mym tropem śiecż powietrze RybGęśli C.
2. [Zły duch: Succubi, sunt demones qui sub specie muliebri viris subijciuntur, vt incubi qui mulieres ineunt. Lathalci Cervus F40 323v.]

Cf LATAWIEC

BZ