Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: RECES

Następne hasło: RECHMISTRSKI »

RECHABITA (5) sb m

Teksty nie oznaczają é; pierwsze a jasne.

Fleksja

	pl
N	rechabite
G	rechabit(o)w
A	rechabity
L	rechabitach

pl N rechabite (1). ◊ G rechabit(o)w (1). ◊ A rechabity (1). ◊ L rechabitach (2).

Sł stp, Cn, Linde brak.

Znaczenia

W Biblii: członek ugrupowania jahwistycznego, założonego około IX w. p.n.e. przez Rechaba (Rehaba) lub jego potomka Jonadaba w szczepie Kenitów, wyznający surową regułę zabraniającą osiadłego życia i spożywania wina (5)

W Biblii: członek ugrupowania jahwistycznego, założonego około IX w. p.n.e. przez Rechaba (Rehaba) lub jego potomka Jonadaba w szczepie Kenitów, wyznający surową regułę zabraniającą osiadłego życia i spożywania wina (5): A też nie wſzytkich Trádyciy (chocia w Zakonie Zydowſkim nie były opiſáne) Pan Bog racżył gánić: y owſzem pochwalił Rechábity WujJud 43; W ſtárym Zakonie poſłał Pan Bog do niektorych Kápłanow ábo włáſniey Zakonnikow/ ná imię Rechábitow/ Proroká ſwego Ieremiaſzá PowodPr 43, 49.

Szereg: »nazarei (a. nazarejczycy) i rechabite« (2): Hieronym ś. Eliaſzá/ Helizeuſzá y ſyny Prorockie zowie Mnichámi ſtárego Zakonu/ tácy też byli Názárei y Rechábite. WujJud 144; WujNT 194.