[zaloguj się]
[pdf]

NAMIŁOWAĆ SIĘ (10) vb pf

sie (9), się (1).

oba a oraz o jasne.

Fleksja
inf namiłować się

inf namiłować się (8). ◊ fut 1 sg namiłuję się (2).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI – XVII w.

Pf od „miłować” ‘darzyć miłością, kochać’ z formantem na- + się wyrażającym dosyt [kogo, czego] (10): Chceſlli ku bogu myſlnoſcij doſtępitz/ a namilowátz ſie oblubientza twégo/ iezuſa miłégo? modl ſie. OpecŻyw 54, 156; Więc tylko mi ſwą główkę zchyl. Iż ćię w grzebycżek cáłuię/ A ćiebie ſie námiłuię BierEz S4; Dayćieſz mi ſię pocáłowáć Y śiebie ſię námiłowáć. MWilkHist G3.
Zwrot: »nie moc, nie umięć się [kogo, czego] namiłować« [szyk zmienny] (4:1): Exosculor et Deosculor[...] Wielmi miłuyę/ Nie mogę ſie námiłowáć/ Wyſoko ważę/ Bárzo miło mam. Mącz 270d, 303d, 389c; bo cżáſém kiedy ktorey iego rzecży ſkrycie doſtáć mogłá/ nie vmiáłá ſie iey námiłowáć do woli. GórnDworz Aa5v, Ee.

»namiłować się do woli (a. do wolej)« (2): w nim nie były obrzydłe obycżáie/ ále tho było/ cżego ſie cżłowiek námiłowáć niemogł do woley. GórnDworz Ee, Aa5v.

Szereg: »napatrzyć się i namiłować« (1): dla tego sſtał [się] Cżłowiekiem/ ábychmy go ſie nápátrzyć y námiłowáć mogli. WujJud 45v.

Synonim: nakochać się.

Formacje współrdzenne cf MIŁOWAĆ.

TK