[zaloguj się]
[pdf]

NAMOWNY (1) ai

[nå-, na-]; o prawdopodobnie jasne (tak w mowny; Cn a pochylone, o jasne).

Fleksja
sg
mNnamowny fN
A Anamowną

sg m N namowny. ◊ [f A namowną.]

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI – XVII w. (z Cn).

1. Nakłaniający, przekonywający; (per)suasorius Calep, Cn, persuasionis opifex callidus Cn: Perſuasorius ‒ Namowni. Calep 792a.
2. [Pewny; w funkcji rzeczownika: »namowna«:
Zwrot: »(za) namowną mieć« = być pewnym czego; persuasum habere Vulg: Abowiem ponieważ że w ſpráwách iego obieráiąc ſie pytáią/ á námowną v ſiebie máią/ że dobre ſą rzecży widome. Leop Sap 13/7, Sap 17/2 (Linde).
Szeregi »namowna a pewna«: Bo to v ſiebie zá namowną á pewną máią złoſnicy [Dum enim persuasum habent iniqui]/ żeby mogli pánowáć narodowi ſwiętemu Leop Sap 17/2 (Linde).]
3. [Uchwalony na naradzie:
Wyrażenie: »rada namowna«: a radę sądową i namowną w tajemności zachowam nikomu jej nie przenosząc. AktaSejmikPozn 1574/22.]

Synonimy: 1. namawiając; 2. pewien.

TK