[zaloguj się]
[pdf]

MARNOTRATCA (6) sb m

marnotratca (6), [marnotracca a. marnotraćca].

Pierwsze i końcowe a jasne; -tråt- (5), -trat- (1) RejZwierc (5 : 1); o prawdopodobnie jasne (tak w -o-).

Fleksja
sg
N marnotråtca
I marnotråtcami

sg N marnotråtca (5). ◊ I marnotråtcami (1).

Sł stp, Cn, Linde brak.

Ten, kto lekkomyślnie trwoni swe majętności; hulaka, rozrzutnik (6): Tákże też y zbytni márnotratczá/ máłoć nie iednych [z łakomcami] godnośći vżywáią/ á práwie z iednego domu idą/ bo też ow nicżego dobrego nie vżywie/ bo ieden cżás żywotá ſwego záſpi/ á drugi zápije RejZwierc 104v, 194; [Prodigus ... Marnotraczcza Cervus F40 312v].

W przeciwstawieniu: »marnotratoa ... skępiec« (4): Skąpiec á márnotratcá máło rozni. RejZwierc 104v marg [idem] Bbb2. Cf Przysłowie.

Przysłowie: Márnotratcá á Skępiec z iednego domu idą. RejZwierc Bv, 105.

Synonimy: marnostrawca, marnotrawca.

Cf MARNOTRAT, MARNOTRATNIK, MARNOTRATNY

ZCh