[zaloguj się]
[pdf]

MIERZIENIEC (2) sb m

mierzieniec (1), mierzeniec (1); mierzieniec Mącz; mierzeniec RejKup.

Wymowa: mier-z(i)eniec.
Fleksja

N sg mierzieniec (2).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI–XVII w.

Człowiek wzbudzający wstręt, nienawiść, pogardę; spurcificus Mącz (2): Tento nám ſpráwił mierzeniecz Swiéty wiárý od ſczepieniecz RejKup y5v; Spurcificus, qui spurca facit, Mierźienec [!]/ plugáwiec. Mącz 411a.

Synonimy: plugawiec, smrod.

Cf MIERZIENNIK

AŻ