Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: [MROCZYĆ]

Następne hasło: [MROCZYSTY] »

MROCZYĆ SIĘ (2) vb impf

mroczyć się a. mrocić się (2).

o prawdopodobnie jasne (tak w mrok).

Fleksja

indicativus
praes
	sg
2	mroczysz się
3	mroci się, mrocz się

praes [2 sg mroczysz się.] ◊ 3 sg mroci się [w tym błędnie: mrocz się (1)] (2).

Sł stp, Cn brak, Linde XVIII w. s. v. mroczyć.

Znaczenia

1. Ściemniać się, chmurzyć się, zmierzchać się (2)
2. [Zasępiać się, smutnieć]

1. Ściemniać się, chmurzyć się, zmierzchać się; adnubilare Calep (2); Es wird finſter. Będzie ćięmno. Et, Mroći śię. Tenebrae fiunt. Calag 182b; Adnubilo, Trüb/ wolckechtig oder finſter Wetter werden. ‒ Mroczſię. Calep 26a; [mroći ſię Tenebrascit, noctescit, vesperascit. Volck L114].

2. [Zasępiać się, smutnieć: cur concidit facies tua? przecz czÿ ſpadlo thak oblicze/ albo przecz ſe mroczyſz/ nazemÿe patrzyſz TomZbrudzBrul Gen 4/6.]