[zaloguj się]
[pdf]

ROSTRUCHAN (1) sb m

rostruchan, [rostuchan].

o jasne, a pochylone.

Fleksja
sg pl
N rostuchån
A rostruchåny

[sg N rostuchån.] ◊ pl A rostruchåny.

Sł stp: rostuchan, dostuchan, hostruchan, rostruchan, Cn: rostruchan, Linde XVII – XVIII w.: roztruchan.

Wielki, srebrny, niekiedy bogato zdobiony kielich, puchar, używany do wznoszenia toastów; carchesium, phiala, poculum Cn: Iedno w tym trzebá rády/ kiedy tám [na wesele] prziydźiemy/ Co mu więc zá podárki proſzę przynieśiemy: Bo tám ieſt táki zwyczay/ że káżdy onemu/ Ráduiąc ſie niezmiernie małżonkowi cnemu/ Iedni złoto oddáią/ drudzy roſtruchany/ Drudzy ſtróy świétny/ złotem ná konie vdźiany. OstrEpit A3v; [Testamentum d. Agnetis Cziolkowę. [...] Item apud eundem d. Nicolaum Glinski deposuit infrascripta: cuppam argenteam deauratam cum coopertorio; [...] item rostuchan deauratum CracArtific 1524 nr 553, 1529 nr 660].

Synonimy: czasza, kielich, kruż, kubek, kusz.

AĆ