[zaloguj się]
[pdf]

ODMIĘCZ (2) sb f

odmięcz (1), odmiękcz (1); odmięcz GórnRozm; odmiękcz LudWieś.

o prawdopodobnie jasne (tak w od-).

Fleksja
sg
N odmięcz
A odmięcz

sg N odmięcz (2). ◊ [A odmięcz.]

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVI w.

Ocieplenie w zimie, połączone z topnieniem śniegu, odwilż; aër ex frigido et sicco humidus Cn (2): Pokazuie nam iż then Grudzień będzie ſniegiem dzierżał do pełniey. A zaſię do oſtatniey cżwierci odmiękcż będzie LudWieś B3; [Wtora [wilgoć] ná odmięcż y ná plutę záwſze odwilgnie. Cresc 1571 35].

[W porównaniu: Weźmiſz piaſku [...] pokroṕ go wodką miſterną ták mokro/ áby ſie pilić dał/ iáko mąká wilgotna/ gdy ią w gárśći śćiſkáią/ álbo iáko śnieg ná odmięcż. SienHerb 603a.]

Przysłowie: po gwałtownym mroźie/ poſpolićie bywa odmięcz GórnRozm B3v.

MP