[zaloguj się]
[pdf]

[ROZKAZCA sb m

rozkazca, rozkaźca.

o prawdopodobnie jasne (tak w roz-); pierwsze a pochylone.

Fleksja
sg
G rozkåźcy
I rozkåzcą

sg G rozkåźcy. ◊ I rozkåzcą.

Sł stp, Cn brak, Linde XVI (jeden z niżej notowanych przykładów) – XVII w.

1. Władca, panujący [w formule tytularnej; czego]:
Szereg: »rozkaźca i hospodar«: Z łáſki Bożey od wielkiego Hoſpodárá Cárá [...] y Siebierney ſtrony roſkaźcy y Hoſpodárá Herſkiey źiemie WerVotum D3v.
2. Przywódca duchowy [komu]:
Szereg: »sprawca i rozkazca«: Oto świádkiem narodom dałem go [naród izraelski]/ ſprawcą y rozkazcą [ducem et praecipientem] ludziom. Oto narod nie znáiomy powołaſz/ narod też nieznáiomy tobie ku tobie pobieży/ dla Iehowy Bogá twego/ y dla Świętego Izráelowego/ bo vpiękrzył ćię. BudBib Is 55/4 (Linde).]

MP