[zaloguj się]
[pdf]

ODRZUCANIE (2) sb n

o prawdopodobnie jasne (tak w od-); a jasne.

Fleksja
sg
G odrzucaniå
L odrzucaniu

sg G odrzucaniå (1). ◊ L odrzucaniu (1).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde w objaśnieniu s.v. odrzut.

Uznawanie za niesłuszne, nieważne, niepotrzebne; abiectio, improbatio, regestus, reiectio, reiectus, reprobatio Cn [czego] (2): Przyſtąpmyż iuż do odrzucánia drugich [błędów]/ ktore też ſą na zawádźie CzechEp 138.

W przeciwstawieniu: »przyjmowanie ... odrzucanie« (1): Ale [mówię] o tych/ ktorzy ácz áni w przyymowányu álbo odrzucányu kſyąg piſmá S. [...] ich od yednoſci wſſyſtkyego krzeſciyańſtwá ſye nye oddźyeláyą: [...] KromRozm III F2.

Cf ODRZUCAĆ

MP, RS