![[zaloguj się]](/static/img/icons/lock.png "Zaloguj się"){kind=icon}
![[SŁOWNIK POLSZCZYZNY XVI WIEKU]](/static/img/spxvi-logo.jpg){kind=logo}
| « Poprzednie hasło: ODUCZONY | Następne hasło: ODUCZYĆ SIĘ » |
![[pdf]](/static/img/icons/document-pdf-text.png "Pobierz artykuł hasłowy w formacie PDF"){kind=icon}
ODUCZYĆ (6) vb pf
o jasne.
Fleksja
| inf | oduczyć |
|---|
| praet | ||
|---|---|---|
| sg | ||
| 3 | m | oduczył |
inf oduczyć (4). ◊ fut 3 sg oduczy (1). ◊ praet 3 sg m oduczył (1).
Sł stp, Cn brak, Linde bez cytatu.
Spowodować utratę umiejętności, nawyków, przyzwyczajeń; odzwyczaić; consuetudinem tollere Mącz; avocare, transformare Modrz (6): Consuetudinem tollere, Odłożyć/ oduczyć. Mącz 457c.
oduczyć kogo czego (4): bo iáko mu tho w obycżay wnidzie/ tedy mu potym s tego wſzetecżeńſtwo vroſcie/ ktorego go potym trudno oducżyć będzie. RejZwierc 7v; nie drzewiey ſię zwieść bitwy ważył/ áż ie zbytku oducżył ModrzBaz 112, 12; To nas drogi iego [Pana Boga] vczy/ To nas ſwéy woléy oduczy KochMRot A2v.
oduczyć co (żywotne) od czego (1): Trudna to ieſt rzecż Zydá Chriſtiáninowi náwroćić/ á niewiem by nietrudnieyſza niż wilká od mordowánia owiec/ ábo kotá od chwytánia myſzy oducżyć. CzechRozm 68.
Synonim: odłożyć.
Formacje współrdzenne cf UCZYĆ.
Cf ODUCZONY
ZZa