[zaloguj się]
[pdf]

OGNAĆ SIĘ (2) vb pf

Fleksja

inf ognać się (2).

Sł stp s.v. ognać, Cn brak, Linde XVI – XVII w.

Odpędzić od siebie (2):

ognać się czemu (żywotne) (2): KrowObr 115; Pſom iáko ſye ognáć SienLek Sss4v.

Szereg: »obronić się i ognać« (1): Iáko ſie ia muchom/ páiąkom/ y niethoperzom obronić y ognáć niemogę KrowObr 115.
a. [Obronić się przed napastnikami [komu]: A iż iuż był ſtáry bárzo [...]/ ták iż ſie niemogł zboycom ognáć/ [...] BielKron 1597 412 (Linde).]

Formacje współrdzenne cf GNAĆ.

Cf OGNANIE

AL