Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: [PAPRAĆ SIĘ]

Następne hasło: PAPROCINA »

PAPROCIANY (6) ai

Tekst nie oznacza pochyleń; pierwsze a oraz o prawdopodobnie jasne (tak w paproć).

Fleksja

sg
m	N	paprociany	f	N	paprocian(a)
	I			I	paprocianą

pl
N	subst	paprocian(e)
inne formy
sg m a. n G - paprocian(e)go

sg [m N paprociany.] ◊ f N paprocian(a) (3). ◊ I paprocianą (1). ◊ m a. n G paprocian(e)go (1). ◊ pl N subst paprocian(e) (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVII w.

Znaczenia

Przymiotnik od „paproć” (6)
- a. Będący częścią paproci (2)
- b. Sporządzony z paproci (4)

Przymiotnik od „paproć” (6):

a. Będący częścią paproci (2):

Wyrażenia: »korzeń (a. korzenie) paprociany(-e)« (1): Też proch vcżyniony s korzenia paproczianego [...] wyſuſza y goij ią [fistułę] mocznie. FalZioł I 55d; [UrzędowHerb 140a].

»listki paprociane« (1): liſtki paprocziane poki ſą zielone á młode barzo/ gdy będą vwarzone á iedzione otwiera żywoth cżyniącz ſtholcze FalZioł I 55d.

b. Sporządzony z paproci (4):

Wyrażenie: »wodka paprociana« [szyk 3:1] (4): PAprociana wodka ieſt niemałey ciepłoſci [...]/ chrobaki w cżłowiecze zabija FalZioł II 10b, +5c, II 10b, c.

Cf PAPROCIOWY, PAPROTNY

ZCh