Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: PIERZAJA

Następne hasło: [PIERZASTY] »

PIERZANY (1) ai

e pochylone (tak też Cn), a jasne.

Fleksja

sg
m	N	piérzany

pl
N	subst	piérzan(e)
A	subst	pierzan(e)

sg m N piérzany. ◊ [pl N subst piérzan(e). ◊ A subst pierzan(e).]

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVII w.

Znaczenia

Przymiotnik od „pierze” ‘coll. od „pioro”’
- a. Zrobiony z pierza, wypełniony pierzem
- b. [Mający pierze, upierzony]

Przymiotnik od „pierze” ‘coll. od „pioro”’:

a. Zrobiony z pierza, wypełniony pierzem; plumatilis Mącz, Cn; plumeus Cn: Plumatilis, Piérzány/ Kwápowy. Mącz 306c.

[Wyrażenie: »pierzyna pierzana«: 3 odspodnie pierzyny pierzane [z] prostego płótna InwMieszcz 1583 nr 243.]

b. [Mający pierze, upierzony: Y puſzcżal nánie iáko proch mięſſo/ y iáko piaſek morſki ptaki pierzáne [volatilia pennata Ps 77/27]. PsKrak 1532 69.]

Synonimy: a. kwapowy; b. puszaty, skrzydlasty.

Cf [PIERZASTY], 1. PIERZNY, PIERZYSTY