« Poprzednie hasło: POCHUTNIWAĆ | Następne hasło: POCHUTNYWANIE » |
POCHUTNYWAĆ (5) vb impf
pochutnywać (3), pochutniwać (2); pochutnywać GórnDworz, KochPs, KochSz; pochutniwać Calag, ActReg.
o oraz a jasne.
inf | pochutnywać | ||
---|---|---|---|
indicativus | |||
praes | |||
sg | pl | ||
3 | pochutnywå | pochutniwają |
inf pochutnywać (1). ◊ praes 3 sg pochutnywå (2). ◊ 3 pl pochutniwają (1). ◊ part praes act pochutnywając (1).
Sł stp, Cn brak, Linde XVI (jeden z niżej notowanych przyładów) – XVII w. s.v. pochutniwać.
»pochutnywać sobą, sobie« [szyk zmienny] (4:1): Bacżyłeś w.m. owego/ [...] co owo pochutnywáiąc ſobie chodził/ oględáiąc ſie to ná tę/ to ná owę ſtronę/ á iákimśi iáłowym ſmiechem/ powabiáiącz áby ktho przed nim zyął cżapkę? GórnDworz M; Calag 457a; KochPs 50; Wſzákoż gdzie może/ ſmiechem żal pokrywa/ A ſobą przedſię nędznik pochutnywa. KochSz C2v; ActReg 65.
Formacja współrdzenna: pochutnawać.
MP