[zaloguj się]
[pdf]

POCIĄDZAĆ (2) vb pf i może impf

może impf (1) LibLeg, pozostałe pf.

o oraz a jasne.

Fleksja
inf pociądzać
imperativus
sg
2 pociędzåj, pociądzåj
3 niech pociądzå

inf pociądzać (1). ◊ imp 2 sg pociędzåj (1), [pociądzåj]. ◊ [3 sg niech pociądzå.]

Sł stp notuje, Cn brak, Linde XVI w.

praw. Zająć (zajmować) mienie jako należność za dług (2):

pociądzać kogo (1): Zábierz ſzáty iego kto ręcżył cudzego/ á kto przyrzekł zá obcą/ poćiędzay go [in pignus tolle]. BudBib Prov 20/16; [TEn co naymie/ może Náiemniká gdy mu Czynſzu nie zápłáći/ poćiądzáć/ nie pozywáiąc go do Práwá. GroicArt 41 (Linde); WujBib 68b marg].

Szereg: »dzieckować albo pociądzać« (1): Thedy pan stharostha bandzie vynyen poſlacz aporaką dzyeczkowacz albo poczyandzacz, A onemv komv yeſth vynno zaplaczicz LibLeg 6/118.
[Przen: Odebrać życie [kogo]: Niech ie poćiądza śmierć [Exigat debitum mors ab eis]/ niech zſtąpią do iámy żywo BudBib Ps 54/15 (Linde)]

Synonimy: ciążać, dzieckować, fantować.

Formacje współrdzenne cf CIĄDZAĆ.

Cf POCIĄDZANIE, POCIĄDZANY

AL