[zaloguj się]
[pdf]

POŚLUBIĆ SIĘ (4) vb pf

się (2), sie (2).

o jasne.

Fleksja
praet
sg du
1 f -m się poślubiła m an
3 m m pers -sta się poślubiła
imperativus
pl
2 poślubcie się

fut [1 sg poślubię się.] ◊ 3 sg poślubi się (1). ◊ praet 1 sg f -m się poślubiła (1). ◊ 3 du m pers -sta się poślubiła (1) BierEz. ◊ imp 2 pl poślubcie się (1).

Sł stp, Cn, Linde brak.

1. Złożyć ślub oddania się w służbę Bogu [komu] (3): Maria nato odpowiedziala mowiątz/ iż ona dlá tego ſlubu nie będzie przeklęta/ bo ta klątwa ieſt o ſwietſkié ij przemijaiące rzecży wydana/ a nie prźe [!] niebieſką ij wiekuiſtą rzecż/ dla ktorem ſie ia panu bogu poſlubila. OpecŻyw 3v; [ŻywEufr 30; tákże też kto ſie raz poſlubi Pánu CHriſtuſowi/ winien ieſt ślub vcżyniony chowáć HerbOdpow Ss4v].
Zwrot: »poślubić się przymierzem« (1): Zeydźćie ſię á poſlubćie ſię Pánu przymierzem wiecżnym [copulate vos Domino foedere sempiterno]/ ktore nigdy nieprzyidźie w zápámiętánie. BibRadz Ier 50/5.
Szereg: »poślubić się i oddać« (1): Nikt tu [tj. w zakonie] zoſtáć nie może/ kto ſię Chryſtuſowi nie poſlubi/ y nie odda. SkarŻyw 224.
2. Wstąpić w związek małżeński [z kim] (1): Wdowiec gdy żony ożálał/ Iżby záśię w małżeńſtwie ſtał: Z wdowameſtá ſie poſlubiłá/ Obádwáſtá wſporna byłá. BierEz P.

Synonimy: 2. ożenić się, pojąć się.

Formacje współrdzenne cf ŚLUBIĆ.

KW, (KO)