[zaloguj się]
[pdf]

POTĄPCA (1) sb m

potąpca, [potępca].

o oraz a jasne.

Fleksja
sg
N potąpca
D potąpcy

sg N potąpca. ◊ [D potąpcy.]

Sł stp, Cn brak, Linde XVI w.

1. [Ten, kto skazuje na potępienie wieczne [czyj]:
Szereg: »potępca a zniszczyciel« : Lecz Pan CHryſtus nie tylko od Anyołów/ nie tylo od Ianá S. ále téż y od czártów świádectwo odnióſł/ że był Zbáwićiél ludzki/ y potęmpcá á zniſzczyćiél Szátáńſki BiałPos 44 (Linde).]
2. [Ten, kto wyrządza komuś szkodę [czyj]:
Szereg: »zdrajca i potępca«: Poznawszy ią [rybak rybkę, która nie dotrzymała słowa] y zábił/ mowiąc: iż káżdemu Zdraycy ſzkodá przepuſzczáć/ y potępcy ſwemu. PaprKoło I4v (Linde).]
3. Ten, kto przestępuje, łamie [czego]: Tedy iedni mowili iżby [Chrystus] był czarnoxiężnik ÿ potąptza zákonu bożégo y żydowſkiégo. OpecŻyw 112.

Synonimy: 2. krzywdziciel, prześladownik, szkodźca; 3. przestępca.

KW