Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: POWIEWANIE

Następne hasło: POWIEZIONY »

POWIEWNY (3) ai

o jasne, e pochylone.

Fleksja

sg
m	N	powiéwny	f	N
	A	powiéwny		A
	L			L	powiéwnéj

pl
N	subst	powiéwné

sg m [N powiéwny.] ◊ A powiéwny (1). ◊ f L powiéwnéj (1). ◊ pl N subst powiéwné (1).

Sł stp, Cn brak, Linde XVI (dwa z niżej notowanych przykładów) – XVIII w.

Znaczenia

1. Poruszający się od wiatru (3)
- a. Delikatny, lekki (1)
2. [Wiejący, powiewający]

1. Poruszający się od wiatru (3): Bo by ſye namniéy ná drzewie wzieżyły Powiéwné liſtki: [...] tá ſye duſzá [tj. sarneczka] zlęknie KochPieś 13; Srzodkiem tego wſzytkiego śrébrna rzéká płynie/ Którą/ leżąc pod ſkáłą przy powiéwnéy trzćinie/ Rozćiągła Wiſłá leie krużem mármórowym KochProp 11; [powiewny Flatilis, á ventis agitatus. Volck Sss4v].

a. Delikatny, lekki (1): VKaż mi ſię/ Mágdáleno [...]. Vkaż złoty włos powiéwny/ vkáż ſwé oczy Gwiazdom równé KochFr 106.

2. [Wiejący, powiewający:

Wyrażenie: »powiewny wiatr«: Gorąca się téż zbytniego I ognia słońca letniego Uchronić mogę, podziemny Mając loch, kędy powiewny Wiatr chłodny dcho przechodzi, Który sen smaczny przywodzi. ZbylWieś 17.]

Cf [POWIEWAJĄCY], WIEJĄCY

ALKa