[zaloguj się]
[pdf]

RUMACYJA (2) sb f

rumacyja (1) GórnRozm, rymacyja (1) OrzRozm.

Pierwsze a jasne.

Fleksja
sg
G rumacyj(e)j
A rumacyją

sg [G rumacyj(e)j.] ◊ A rumacyją (2).

Sł stp brak, Cn notuje, Linde XVII (z Cn; XVIII) w.

praw. Nakazane wyrokiem sądu i nadzorowane przez urzędnika opuszczenie posiadłości; migratio a iudice decreta vel decretoria Cn [rumatio; rimatio Łac śr.] (2): Wieręć ſye nie ieden Stároſtá omyli/ ieſli poiedźie ktory do kogo ná rymácyą wedle tych Vniuerſałow. OrzRozm S3; Tráfiło mi ſię nie dawno żem pośćignął Podſtárośćiego á on z wożnem y Szláchtą iedźie ná rumátią GórnRozm G2v; [Muszę mu już koniecżnie rad nierad ⟨na⟩ dzień świętego Jana Volią puśćić [...] a to i tej równej rzeczy u niego nie mogę otrzymać [...], aby mi dwie niedzieli dopuścieł rumacyjej DudEpist IV 269].

Cf RUMOWANIE

LW