Słownik polszczyzny XVI wieku

« Poprzednie hasło: PRZEBACZENIE

Następne hasło: PRZEBACZYĆ »

PRZEBACZONY (3) part praet pass pf

e oraz o jasne, a pochylone.

Fleksja

sg
m	N	przebåczony	n	N
m	G		n	G	przebåczonégo

pl
N	m pers	przebåczeni

sg m N przebåczony (2). ◊ [n G przebåczonégo.] ◊ pl N m pers przebåczeni (1).

Składnia dopełnienia sprawcy: przebaczony czym [= przez co] (1).

Sł stp, Cn brak, Linde także XVII w.

Znaczenia

1. Zapomniany, pominięty (1)
2. Przewidziany (2)

1. Zapomniany, pominięty (1): Siłá mężnych było/ którym śmierć przy oyczyznie miłá. Ale wſzyſcy w milczeniu wiecznym pogrążeni: Ze Poéty zacnégo rymy przebaczeni. KochMuza 27; [OStátki zebráne ma tá kśięgá/ gdyż ná przodku to co było naipotrzebnieyſzégo/ powiedźiáło ſie/ á ieſli co przebaczonégo zoſtáło/ tu ſie powiedźiéć może SenekaGórn 326 (Linde s.v. przebaczyć).

2. Przewidziany; praesensus, praevisus Calep (2): Praesensus – Przeirzani przebaczony. Calep 839a, 845a.

Synonimy: 1. zaniedbały, zaniedbany, zapamiętały, zapomniany; 2. przeźrzany.

Cf PRZEBACZYĆ