[zaloguj się]
[pdf]

RZEGOTAĆ (7) vb impf

rzegotać (7), [rzechotać].

Wszystkie samogłoski jasne.

Fleksja
inf rzegotać
indicativus
praes
sg pl
1 rzechocę, rzechotåm
2 rzegocesz
3 rzegoce rzegocą

inf rzegotać (3). ◊ praes [1 sg rzechocę, rzechotåm.] ◊ 2 sg rzegocesz (1). ◊ 3 sg rzegoce (1). ◊ 3 pl rzegocą (1). ◊ part praes act rzegocąc (1).

Sł stp notuje, Cn: rzechotać, rzekotać, Linde XVI (jeden z niżej notowanych przykładów) – XVIII w.

Skrzeczeć, rechotać (7):
a. O srokach i żabach; coaxare Mącz, Cn; garrire, strepere Cn (2): Tak theż [sroka] chytra, iże gdy bacży czo w domu ſniednego czoby miała wziąć/ pierwey rzegocze ieſtliby kto wybieżał FalZioł IV 26a; Coaxare, dicuntur ranae cum vocem emittunt, Skrzeczeć/ Rzegotáć. Mącz 58b.
b. O człowieku (5): Qvarren. Rzegotáć. Coaxare. Calag 382b; [Rzechocę et rzechotam/ Garrio, coaxo. Item, Cachinnor. Volck Yyy2v].
Przen: Dużo i nieprzerwanie mówić, paplać, plotkować (3): [Karność mówi do Młodości:] Wiele tu rzegoceſz ſrocżká/ Rzućiłáś mi ſie do ocżká BielKom E2v; [Co się tycze tamtych bab, iż jako nam piszecie ustawicznie rzegocą, tedyć ta jest z dawna wszystkich bab natura ListyPol 1548/184].
Zwrot: »rzegotać by (a. jako) sroczki, żaby« (1:1): A właſnie ie tu piſmo żábámi zowie/ álbo podobne ku żábam/ bo rzegocą iáko żáby/ máło dopuſzcżáiąc komu inſzemu mowić iedno ſámy RejAp 137v; A my domá śiedzimy by kwocżki/ Vpſtrzywſzy ſie/ rzegocąc by ſrocżki BielSjem 6.
α. Śmiać się głośno (1): Risu diducere rictum, [...] Smieyąc ſie ná kogo zęby oſzczerzáć/ to yeſt błaźnić z kogo álbo śmieyąc ſie ziaráć/ rzegotáć. Mącz 355d.

Formacje współrdzenne: rzegotać się; narzektać się, rzektać.

Cf KRZEKOTAĆ, RZEGOCĄC, RZEGOTANIE

ECB